ما ایرانیها در دیالوگ بسیار ضعیفیم . ما ایرانیان مردمان مونولوگ هستیم ....

دیالوگ به معنی گفت و گو است و ما ایرانیها در دیالوگ بسیار ضعیفیم . ما ایرانیان مردمان مونولوگ هستیم که همان تک گویی است (یعنی فقط من حرف بزنم وتمام.) .  

این ضعف از دو نهاد نظام اموزشی و خانواده نشآت میگیرد. مثلا من در زمان دانش اموزی به دلیل ساکت بودن سر کلاسهای درس همیشه مورد تشویق معلمانم قرارمیگرفتم و بتدریج این در ذهنم ملکه شد که سخن نگفتن یک عمل مثبت است و سخن گفتن یک عمل بیهوده و البته نادرست. در خانواده و در سن نوجوانی(سنی که ازلحاظ شکل گیری شخصیت بسیار حائز اهمیت است) هیچگاه پدر و مادرمان دررابطه با امور زندگی از ما مشورتی نگرفتند و نظرمان را نپرسیدند و به این ترتیب جای گفتگو در فضای خانه هم خالی ماند . این شد که حالا وقتی بما میگویند مشکلات زندگی ات را با گفتگو حل کن نه دعوا ، نمیفهمیم یعنی چه!
برعکس دعوا و جنجال را خوب بلدیم چون همان مونولوگ است و ما استاد مونولوگیم.
ما در نظام آموزشی ای تربیت شده ایم ک هیچگاه دیالوگ را بما نیاموخت و درعوض تا یادمان می اید یک نفر میرفت روی سن و سخنرانی میکرد و ما فقط گوش میکردیم بی انکه نظرمان اهمیتی داشته باشد درنتیجه مباحثه ای شکل نمی گرفت و دیالوگ رخ نداد.
اما بیایید باوجود همه این ضعفها در جامعه مان، به این مونولوگ گویی ها خاتمه دهیم و دیالوگ را تمرین کنیم و بدانیم که دیالوگ و گفتگو از نشانه های یک خانواده ی متمدن است و خانواده های متمدن درنهایت یک جامعه ی متمدن را خواهند ساخت
بیایید به فرزندانمان دیالوگ را بیاموزیم و زنجیره مونولوگ گویی را پاره کنیم و از ادامه ی آن در نسل بعد جلوگیری کنیم
به امید ساختن یک جامعه متمدن

الهه_نصرتیان